Pyrofon jest to skonstruowany w XIX w. instrument muzyczny. Jego nazwa pochodzi od greckich słów oznaczających “śpiewające płomienie”. Został wynaleziony przez fizyka i muzyka Eugena Kastnera. Opisał on również instrument w swojej książce zatytułowanej “Les Flammes Chantantes“. Często nazywany również “ognistymi lub wybuchowymi organami”, ponieważ dźwięk jest wydawany przez gwałtownie spalające się w szklanych rurach paliwo.

Historia pyrofonu

Już XVIII w. podczas eksperymentów naukowcy zauważyli, że jeżeli wodór zostanie umieszczony w szklanej rurce, a następnie podpalony naczynie wyda dźwięk. W drodze do powstania instrumentu brał również udział znany, angielski uczony Michael Faraday, który owe dźwięki przypisał gwałtownemu spalaniu wodoru w walcowatym naczyniu. Kolejny fizyk, John Tyndall wykazał, że jeżeli płomień zostanie umieszczony w jednej trzeciej długości rurki, to dźwięk będzie się zmieniał w zależności od objętości naczynia, a płomień nie będzie zbyt duży. Jednak za twórcę wynalazku uważa się Kastnera, który złożył patent w Boże Narodzenie 1874 r.

Zasada działania

Pyrofon zazwyczaj zasilany jest propanem lub wodorem. W drugim przypadku często konstruowano go wykorzystując probówki różnych rozmiarów, które odwrócone do góry nogami pełniły rolę komory spalania. W momencie przejścia przez rurkę płomienia powstaje gradient temperaturowy (różnica temperatury na poszczególnych wysokościach rurki), przez co powietrze zaczyna wibrować wprawiając fiolkę w rezonans, w wyniku czego ta wydaje określony dźwięk. Możliwe jest uzyskiwanie różnych kolorów płomieni w zależności od użytego gazu, a także poprzez dodanie odpowiednich ilości soli.